Η κουτσουλιά πάνω στον ώμο του Άνταμ δεν έχει ούτως ή άλλως εξήγηση αφού στο χώρο των ρωμαϊκών λουτρών δεν υπήρχαν πουλιά.

Το πρόβλημα εντινόταν και από το προφανές γεγονός ότι οι πόρτες ήταν κλειστές, όπως και από το ότι αποκλείεται να εξαφανίστηκε ακαριαία αμέσως μετά το χαρακτηριστικό πλιτς, ακόμα και αν πράγματι είχε δραπετεύσει από το ολοκαίνουργιο Μουσείο Ζωντανών Ωδικών Πτηνών – την πιο πρόσφατη επέκταση του πλοίου που κατασκεύασαν τα ποντικάκια της ΕΥΑΣ για να απολαμβάνει ο Fidel την απαραίτητη ψυχαγωγία του.

Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό ακριβώς το πρόβλημα είχε ήδη εμφανιστεί και αντιμετωπιστεί πριν από ακριβώς 7 δευτερόλεπτα.

Τότε ήταν που ο Άνταμ το είχε πρωτο-διαπιστώσει και είχε πράξει μια αλληλουχία στέρεων και διακριτών κινήσεων – θυμήσου το σφουγγαράκι, δες το σφουγγαράκι, πιάσε το σφουγγαράκι, σφουγγισε την κουτσουλιά, άσε το σφουγγαράκι, τσέκαρε αν είναι καθαρά, οπότε και ξαφνικά η κουτσουλιά έπραξε αυτό το ταξίδι στο χρόνο – για το οποίο φυσικά, καμία ιδέα δεν είχε ο Άνταμ – ούτε και θα μάθαινε όσο επίμονα και αν την κοίταζε και όσο επίμονα και αν επανηχούσε το χαρακτηριστικό αδιαπραγμάτευτα ενοχοποιητικό σπλιτς ακριβώς δίπλα στο αριστερό του αυτί.

Ούτε και ποτέ θα μάθουμε τι έγινε στο σύμπαν της κουτσουλιάς αυτής καθεαυτής που ταξίδεψε και ειδικώς βεβαίως του κώλου που την αφόδευσε καθώς και του υποκειμένου της στόχευσης, διότι αν κάτι είναι σίγουρο, είναι ότι η εν λόγω κουτσουλιά ήταν πολύ καλά στοχευμένη.

Ήταν μια κουτσουλιά φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, είχε αυτό που λέμε μοίρα ή κάρμα, στοιχεία που διαπερνούν κάθε χωροχρονική αναδίπλωση – όπως άλλωστε απέδειξε και ο Anton Wilson στην άγραφη και ανέκδοτη πρώτη έκδοση του Principia Discordia – η βίβλος της Διασκορδιιανιστιικής Εκκλησίας – που ποτέ κανείς δεν διάβασε (*σελίδα 000007- η παραβολή της επίμονης κουτσουλιάς).

Δεν εξηγείται έτσι όμως ο λόγος που ξαφνικά την ψώνισε ο Άνταμ και πίστεψε ότι είναι ο νέος μεσσίας. Αυτό που έκανε τόσο μεγάλο το ΣΟΚ δεν ήταν βέβαια μόνο ο ξεκάθαρος θρησκευτικός συμβολισμός ούτε και μόνο το γεγονός ότι το λουτρό ήταν μεσοτοιχία με το μπάνιο, εκεί που ο αξιωματούχος δηλαδή σκόνταψε σε ένα ποντικάκι και έπεσε και έσπασε εντελώς άδοξα το κεφάλι του στο νιπτήρα – εμπειρία που φυσικά λόγω της κοντινής απόστασης δεν απορροφήθηκε πλήρως από την χρονική αναδίπλωση αλλά πέρασε ως ενδελέχεια στο υποσυνείδητο του Άνταμ– κυρίως ήταν η καθοριστική συμβολή της ταυτόχρονης εκσπερμάτωσης που ολοκλήρωνε ο Άνταμ, έχοντας στιγμιαία χαϊδέψει την κλειτορίδα του νέου υπέρλαμπρου υπερβελτιωμένου ολογράμματος “Πρωτόπλαστη EYA”, σε ένα μαγικό σκηνικό, κάτω από μια μεγάλη μηλιά, σε μία από τις άπειρες καταπράσινες κοιλάδες του “Κήπος της Εδέμ” metaverse.

Ήταν τόσο δυνατός αυτός ο οργασμός που παρήγαγε τη δική του μικρή χρονική αναδίπλωση, η οποία συγκράτησε το γειτονικό θάνατο αλλά και την αναίρεσή του, γεννώντας έτσι το θαύμα μιας εκστατικής εμπειρίας νεκρανάστασης, η οποία και απορρόφησε φυσικά και τα σπέρματα του Άνταμ στέλνοντάς τα στη διάσταση του επόμενου κεφαλαίου.

Για αυτό και ο Άνταμ πήγε γρήγορα στην τουαλέτα και βρήκε το ζαλισμένο ανεστημένο νατοϊκό να κατουράει και τον έπιασε αμέσως με θέρμη και τον γύρισε κατά πρόσωπο και του είπε “ιδού γαρ εγώ ημίν ο σωσιας σου … γιέ μου” σε μια συνθήκη γενικώς πολύ μούσκεμα.

Διότι όπως λέει και ο δεύτερος νόμος της Εφαρμοσμένης Χαοδυναμικής: “Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις – ή μπορεί και όχι”.

Το λάθος φυσικά ήταν για άλλη μια φορά της Εύας, διότι καθυστέρησε χαρακτηριστικά να ενεργοποιήσει την Ρήτρα Άπειρης Σημαντικότητας, κυρίως γιατί καθυστέρησε πολύ να την κατασκευάσει.

Αυτό ίσως έγινε επειδή καθυστέρησε πολύ να αποφασίσει το αν αυτή η εξέλιξη θα δρομολογούσε κάποιο ενδιαφέρον σενάριο στο μέλλον.

Δεν φάνηκε όμως κάτι τέτοιο μέσα στα επόμενα πενήντα χρόνια – οπότε και την αναίρεσε κατασκευάζοντας και ενεργοποιώντας τη ΡΑΣ, αλλάζοντας για πάντα όχι μόνο τον Άνταμ αλλά και τον κόσμο.