Την κλίση του στο τραγούδι ο Fidel την είχε διαπιστώσει από πολύ μικρή ηλικία.
Ηταν δεν ήταν τριών μηνών όταν τον μάζεψε ο Άνταμ και τον φιλοξένησε / στο μικρό, γεμάτο υπολογιστές και γκάτζετς κόκκινο διαμέρισμα του, στον 342ο όροφο του σε σχήμα φαλλού κτιρίου της MEGAHARD CO, της Νέας Υόρκης – όπου δούλευε και έμενε.
Ήταν τότε, που με μόνο όπλο την ακόμα αδουλευτη φωνούλα του, κατάφερε ο Fidel να προσκαλέσει ένα μικρό αθώο πουλάκι, να προσγειωθεί ακριβώς μπροστά στον μικρό φεγγίτη του διαμερίσματος – ένα τελικώς μοιραίο λάθος.
Ο Fidel, με μια αριστοτεχνική εφαρμογής της άριστης κυνηγετικής γονιδιακής κληρονομίας και με την χαρακτηριστική άνεση κάθε τυπικής γάτας, ακαριαία γράπωσε το πουλάκι και έχωσε το κεφαλάκι του στο στόμα του, και θα το έτρωγε βεβαίως στην τελική αν δεν επενέβαινε σωτήρια ο Άνταμ – για το πουλάκι
Αραχτός, ακριβώς στο επίκεντρο του Μουσείου Ωδικών Πτηνών, ο Fidel παίρνει το ζήτημα της νιρβάνας του πάρα πολύ σοβαρά. Για αυτό και δεν του ξεφεύγει η υπόνοια, ότι η νεύρωση εκείνης της τεράστιας αποκοτιάς από μεριάς του Άνταμ δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί.
Αυτό το… “για το πουλάκι” αντήχησε στα βάθη της ψυχής, την προδοσία του να σου παίρνουν το μεζέ από το στόμα, να σου απαγορεύουν να τον αγγίξεις, να του τραγουδίσεις. Το να τον έχεις και να μπορέσεις να τον αφήσεις, για να αποδειχθεί όταν τον ξαναπιάσεις, ότι ήταν παντοτινά δικός σου, αυτό το επαναλαμβανόμενο “αν όσα απόκτησες μπορείς, σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις, και δίχως φόβο μονομιάς κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις” ολά αυτές τις – σε ενδελέχεια – εξελικτικές εμπειρίες του Fidel, τις πήρε ο Άνταμ και τις πέταξε από το παράθυρο προς το μακρινό μελλον.
Η ουρά του Fidel έχει αρχίσει να φουντώνει. Παραδίδεται στην ανάμνηση, θυμάται που το πουλάκι, ζαλισμένο από την χαρά του, δεν μπόρεσε να πάρει ύψος και έσκασε με τα όσα στην απέναντι τζαμαρια. Θυμάται την μακριά αργή πτώση στο κατώφλι του γείτονα. Θυμάται καρέ καρέ το καρουζέλ του πεπρωμένου, κάθε στιγμή απ την στιγμή που άρχισε να εμφανίζεται εκείνος ο τραμπούκος ο γάτος του γείτονα, ο ίδιος που έφαγε όλα τα αδέλφια του Fidel – και μετά του γάμησε και τη μάνα.
“Τι έγινε” σκέφτηκε μέσα του ο FIdel μεταφέροντας εν γνώση του αυτή την πληροφορία στην ΕΥΑ μέσα από την ANEΣΗ (Ασύρματη Νευροδιαβιβαστική Ενδοεπικοινωνία Σημαντικών Ήχων).
“Ένας νατοϊκός σκοτώθηκε” απάντησε η ΕΥΑ.
Ένα κακαριστό γέλιο ξεκίνησε να απλώνεται στο θόλο της αίθουσας διακόπτοντας προς στιγμή την ΑΝΕΣΗ του Fidel και της ΕΥΑΣ. Το αυτί του Fidel ταχύτατα συντόνισε το βλέμμα του, σε μια συγκεκριμένη θέση στο ταβάνι, περίπου 30 μέτρα ψηλά, κατακόρυφα ακριβώς από πάνω του.
Ήξερε. Το ήξερε ήδη από ώρα, ότι εκεί ακριβώς καθόταν ένα από τα πρώιμα αποκτήματα του Μουσείου Ζωντανών Ωδικών Πτηνών, ο τελευταίος του είδους του Γελαστός Κουκαμπούρας, ένα μεγάλο πτηνό της Αυστραλίας που ο ήχος του είναι σα κακαριστό γέλιο.
“Ανέστησε τον” συμπλήρωσε O Fidel.
Ο Γελαστός Κουκαμπούρας σταμάτησε. Μάλλον ήταν αυτό που ένιωσε, ένα ζεστό υγρό να σκάει στο κούτελο του, να κυλάει κάτω στο ράμφος του και να γλιστράει στο κενό, σε ελεύθερη κάθετη πτώση.
Μπορεί το γέλιο του Γελαστού Κουκαμπούρα να ήταν προφητικό, η έκφραση μιας άχρονης μαρτυρίας, για την τρελή αλληλουχία των απίθανων γεγονότων που ακολούθησαν.
Για τον Άνταμ, που εκείνη την στιγμή όπως ειπαμε τον έπαιζε στο ακριβώς από κάτω κατάστρωμα, αυτό θα ήταν μια απόδειξη του πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει το σπέρμα του.
απόσπασμα από τα άγραφτα απομνημονεύματα του “καπετάν τσαρούχη”
braincum | as witnessed by Sir Ormay Benot – contact me @ maybenot.me | patreon my work at https://www.patreon.com/ormaybenot